Σάββατο 20 Ιουνίου 2020

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΙΚΑΔΕΛΗΣ Ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ, ΛΑΜΠΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΑΣ ΑΝΤΙΣΦΑΙΡΙΣΗΣ.

 Σε κάθε σχεδόν συνέδριο ,που πραγματοποιείται τα τελευταία χρόνια στην  Ευρώπη και σε όλο το κόσμο ο Μιχάλης Κατσικαδέλης είναι εκεί. Ενημερώνεται , αλλά και ενημερώνει τους συμμετέχοντες  για τις νέες επιστημονικές του προσεγγίσεις σχετικά με το άθλημα.
Ο Έλληνας προπονητής διαφημίζει  στα συνέδρια με τη παρουσία του και με την επιστημονική του κατάρτιση  την Ελληνική Επιτραπέζια Αντισφαίριση. Μια σημαντική αθλητική προσωπικότητα που τιμά το άθλημα μας.  Αρκετές φορές σε αθλητικές συνάξεις  και σε  δημοσιογραφικές συναντήσεις επικαλεσθήκαμε τις έρευνες του Μιχάλη , τεκμηριώνοντας μ’ αυτό το τρόπο απόψεις μας σε προπονητικά θέματα.
Επίσης μας χαροποιεί το γεγονός ότι εμφανίζονται κι  άλλοι άνθρωποι της επιτραπέζιας αντισφαίρισης , που με το επιστημονικό έργο τους στο άθλημα μας λειτουργούν κι’ αυτοί εποικοδομητικά, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον.        Ας  διαβάσουμε με προσοχή τη συνέντευξή του , όλοι μας αθλητές-τριες κα προπονητές ,έχουμε αρκετά να ωφεληθούμε.  
1.   - Ας ξεκινήσουμε με την ερώτηση,  πως γνωρίσατε  για  1η φορά  το πιγκ-πογκ , σε ποια ηλικία και ποια ήταν η συνέχεια, η πορεία σας στο άθλημα μέχρι και σήμερα, που έχετε την ιδιότητα του προπονητή; Να  μας παρουσιάσετε λοιπόν  εν συντομία το βιογραφικό σας.
Πρώτα απ’ όλα σας ευχαριστώ για την πρόσκληση και την τιμή που μου κάνετε. Είναι αλήθεια ότι έχω επισκεφτεί πολλές φορές τα φιλόξενα Ιωάννινα και τον ΦΕΑ Ιωαννίνων και πάντα μένω ιδιαίτερα ικανοποιημένος από τις προσπάθειες των ανθρώπων του σωματείου, το εγκάρδιο κλίμα εντός και εκτός συλλόγου καθώς και την τάση που έχετε για διαρκή βελτίωση και πρόοδο, κάτι που φαίνεται και από τη συνεχή και επιτυχή πορεία στο χώρο της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης.
Είναι πολύ δύσκολο να καταγράψει κανείς μέσα σε μερικές γραμμές την ιστορία 35 χρόνων, ωστόσο θα προσπαθήσω να επισημάνω τα κύρια σημεία της σχέσης μου με το άθλημα. Το πιγκ-πογκ το γνώρισα για πρώτη φορά σε ηλικία 8 ετών όταν ο πατέρας μου αγόρασε ένα τραπέζι για να παίζουμε. Στην ηλικία των 11 ετών γράφτηκα στο πρώτο μου σωματείο και ξεκίνησα να προπονούμαι συστηματικά, όταν εντελώς τυχαία πρόσεξα ότι υπήρχε στην γειτονιά μια ομάδα. Ήταν ο ΑΠΣ Φοίνιξ Πατρών. Οι γονείς μου ήταν διστακτικοί μιας και ειδικά τότε -στα μέσα της δεκαετίας του 80- ήταν τουλάχιστον περίεργο στην ευρύτερη αντίληψη του κόσμου ότι υπάρχουν σωματεία Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης. Ακόμα θυμάμαι τους ενδοιασμούς της μητέρας μου ότι πρόκειται για σφαιριστήριο ή μπιλιάρδο…, εντούτοις αποδείχθηκε ότι ήταν σωματείο που καλλιεργούσε το άθλημα.
          Από εκεί ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα και μετά από μερικά χρόνια έγινε τρόπος ζωής η καθημερινή προπόνηση, οι προετοιμασίες και η συμμετοχή σε αγώνες. Κατόπιν κλήθηκα και στο κλιμάκιο επίλεκτων Πάτρας και από το Γυμνάσιο έκανα καθημερινά δυο προπονήσεις. Το 1990 κατέκτησα μαζί με τον συμπαίκτη μου Βασίλη Συρίμπεη το χάλκινο μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων – Νεανίδων της Σταυρούπολης, ενώ μαζί με την ομάδα μου (Φοίνικας Πάτρας) κατακτήσαμε έως και την 3η θέση στο πρωτάθλημα της Β Εθνικής Ανδρών που τώρα ονομάζεται Α2. Για τα δεδομένα της εποχής και μακριά από προπονητές που γνώριζαν το άθλημα αυτές οι διακρίσεις, όπως και οι αντίστοιχες των συμπαικτών μου εκείνης της εποχής ήταν σημαντικότατα γεγονότα. Οι ελάχιστοι προπονητές ήταν κυρίως εμπειρικοί, κάτι που περιόριζε την προοπτική για τεχνική βελτίωση των αθλητών. Ωστόσο, ήμουν τυχερός διότι οι προπονητές μου μπορεί να μην είχαν ειδικές γνώσεις προπονητικής ωστόσο όλοι με τον τρόπο τους έδειχναν τη σημασία που έχει ο σεβασμός απέναντι στον αθλητή, το πόσο σημαντικό είναι το «δέσιμο» της ομάδας και κυρίως η ισορροπία.
Με αυτές τις παρακαταθήκες ο πρώτος μου στόχος έγινε η εισαγωγή στα ΤΕΦΑΑ προκειμένου να εξειδικευτώ και μετά με τη σειρά μου να προσφέρω στο άθλημα που αγαπώ.
Το 1992 ξεκίνησα τις σπουδές μου στο ΤΕΦΑΑ Αθηνών όπου το 1996 έλαβα το πτυχίο μου με ειδικότητα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης. Το 1999 ξεκίνησα να εργάζομαι ως προπονητής στους ΠΑΛ Φοίνικες Γλυφάδας Πατρών έως το 2002 όπου ανέλαβα Ομοσπονδιακός Προπονητής στο Κλιμάκιο Επίλεκτων Δυτικής Ελλάδος θέση που υπηρέτησα έως και το 2013. Επιπλέον, συνεργάστηκα με την Ε.Φ.Ο.Επ.Α. ως Υπεύθυνος Σχολικού Αθλητισμού, Υπεύθυνος Επιμόρφωσης Προπονητών όπως αντίστοιχα και με την ΕΑΟΜ ΑμεΑ ως εξωτερικός συνεργάτης επί σειρά ετών και Ομοσπονδιακός Προπονητής μέχρι πρότινος. Μαζί με την προπονητική καριέρα προσπάθησα να βελτιώσω τις γνώσεις μου στο αντικείμενο της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης και της Προπονητικής. Το 2004 ολοκλήρωσα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές και το 2017 το διδακτορικό μου. Και τα δυο αναφέρονται και διερευνούν το άθλημα της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης και είναι από τα ελάχιστα διεθνώς στο άθλημα. Το 2008 κέρδισα μια υποτροφία από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή για έξι προπονητές -ανεξαρτήτου αθλήματος- από όλη την Ευρώπη και επιμορφώθηκα για σχεδόν μερικούς μήνες στις Η.Π.Α. στην προπονητική υψηλού αγωνιστικού επιπέδου. Από το 2002 ασχολούμαι συστηματικά με την έρευνα, κυρίως στις αναπτυξιακές ηλικίες και την Επιτραπέζια Αντισφαίριση. Όλα αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια έχουν δημοσιευτεί ερευνητικές μελέτες και εισηγήσεις σε πολλά ερευνητικά περιοδικά όπως και αντίστοιχες ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια και ημερίδες.
Στα χρόνια της προπονητικής μου καριέρας είχα την χαρά να συνεργαστώ με πολλούς αθλητές/-τριες, να διδάξω τα πρώτα βήματα σε μετέπειτα πρωταθλητές και κυρίως να μεταδώσω την αγάπη για τον αθλητισμό και την Επιτραπέζια Αντισφαίρισης. Είμαι χαρούμενος που πολλοί αθλητές/-τριες μου ακολουθούν το δικό μου επάγγελμα και ακόμα πιο πολύ που βλέπω τα παιδιά του αθλήματος να προοδεύουν. Σημαντικότατες στιγμές είναι οι επιτυχίες της Γ. Ζαβιτσάνου που είχα την χαρά να είμαι ο πρώτος προπονητής που γνώρισε όπως και η αξιόλογη δουλειά που έγινε τα τελευταία πέντε χρόνια και οδήγησε την ομάδα Ε.Α. της ΕΑΟΜ ΑμεΑ Ανδρών στην κατάκτηση του Αργυρού μεταλλίου στο Πανευρωπαϊκό Ανδρών της κατηγορίας TT6 στην Σουηδία το 2019.
Από το 2013 είμαι προπονητής στον Α.Σ. Ίφιτος Πατρών όπου είχαμε την χαρά να πανηγυρίσουμε την άνοδο στην Α1, όπως και την 3η θέση στην κορυφαία κατηγορία των Ανδρών το 2014-15.
2.   - Αρκετοί  νέοι και όχι μόνο  ρωτούν αν η επιτραπέζια αντισφαίριση γυμνάζει, δημιουργεί ένα δυνατό σώμα ,  «χτίζει»  την αντοχή αερόβια ή αναερόβια. Τι θα απαντήσετε  σ’ αυτόν τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από την ηλικία του,  για να πεισθεί να ασχοληθεί με το πιγκ-πογκ,  που έχει τους ενδοιασμούς του ότι δεν γυμνάζεται;
Η Επιτραπέζια Αντισφαίριση χαρακτηρίζεται από συνεχείς, επαναλαμβανόμενες προσπάθειες μέσης και υψηλής έντασης, οι οποίες διαρκούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην καθομιλουμένη και πέρα από μελέτες και ερευνητικές προσεγγίσεις θεωρώ ότι ο πλέον δύσπιστος θα καταλάβει την αθλητική αξία της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης με την πρώτη του επαφή σε ένα σωματείο που καλλιεργεί συστηματικά το άθλημα. Ο άμεσα παιγνιώδης χαρακτήρας, οι τεχνικές λεπτομέρειες, οι πολλαπλές μετακινήσεις και η θέση του σώματος στο χώρο αρκούν για να «νιώθουν» όλοι τη βιολογική αξία αυτού του είδους της άσκησης.
Τα επιμέρους στοιχεία του αθλήματος δηλαδή η απουσία επαφών με τον αντίπαλο, ο προφυλαγμένος χώρος , οι ελάχιστοι τραυματισμοί και το μικρό ποσό που χρειάζεται για να δαπανήσει κάποιος στην αρχή είναι επιπλέον κίνητρα. Θα έλεγα λοιπόν με μια φράση:  «Θα τα πούμε στο τραπέζι»!!
3.  - Η επιτραπέζια αντισφαίριση εμφανίσθηκε επειδή οι αθλητές της αντισφαίρισης της εποχής της 10-ετίας  1870 λόγω καιρικών συνθηκών , άρχισαν να μπαίνουν σε εσωτερικούς χώρους και να χρησιμοποιούν αναγκαστικά μεγάλα τραπέζια ως μικρογραφία του αγωνιστικού χώρου του τένις. Η εξέλιξη έφερε το πιγκ πογκ στη σημερινή του μορφή, σε ένα εντελώς διαφορετικό άθλημα , το μόνο κοινό η ρακέτα και η μπάλα, διαφορετικού όμως μεγέθους. Το ερώτημα είναι γιατί οι αθλητές της αντισφαίρισης πάντοτε , αλλά και σήμερα στην εποχή μας έχουν τεράστιες αμοιβές στα διάφορα τουρνουά  σε σχέση με τους αθλητές της  επιτραπέζιας   αντισφαίρισης . Τι είναι αυτό που κάνει τη τεράστια οικονομική διαφορά στις αμοιβές, αλλά και στη προβολή από τα ΜΜΕ,  ενώ  παγκόσμια στατιστικά το πιγκ –πογκ  ως δημοφιλία είναι σε καλύτερη θέση;
          Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα έχουν να κάνουν κυρίως με τις ιδιαίτερες απαιτήσεις του αθλήματος. Απαιτήσεις ή ιδιαιτερότητες, όπου από τη μια πλευρά κάνουν το άθλημα προσιτό σε σχεδόν όλους, ενώ από την άλλη το «καταδικάζουν» στην δυσκολία παρακολούθησης, τόσο από την τηλεόραση όσο και ζωντανά. Αν προσθέσουμε ότι σε πολλές διοργανώσεις δεν υπάρχουν κερκίδες για θεατές, οι αγώνες στο παρελθόν γινόντουσαν σε υπόγεια ή σε χώρους που δεν είναι αθλητικές εγκαταστάσεις και φυσικά τα συστήματα διεξαγωγής, με τους αγώνες να ξεκινάνε από τις 08:30 και τελειώνουν στις 22:00 δυστυχώς μειώνουν το ενδιαφέρον για παρακολούθηση ή ζωντανή αναμετάδοση στο ευρύ κοινό. Αυτό με τη σειρά του ελαχιστοποιεί το ενδιαφέρον των χορηγών με αποτέλεσμα τις μικρές χορηγίες και τα χαμηλά συμβόλαια για αθλητές/ προπονητές και ο «φαύλος» κύκλος συνεχίζεται.
          Η Διεθνής Ομοσπονδία προσπάθησε να βελτιώσει την τηλεοπτική εικόνα με την αύξηση της διαμέτρου της μπάλας και την αλλαγή από τους 21 στους 11 πόντους/ σετ. Ήδη από το 2000 σε διεθνή συνέδρια γίνεται λόγος για περαιτέρω βελτιωτικές κινήσεις στο ύψος του φιλέ και της επιφάνειας παιδιάς, ώστε να αυξηθεί ο αριθμός των επαναλήψεων και  πιθανόν να βελτιώσει το τηλεοπτικό -κυρίως- ενδιαφέρον που παραμένει περιορισμένο. Προφανώς, ο «βομβαρδισμός» που γίνεται από τα ΜΜΕ κυρίως για το άθλημα του ποδοσφαίρου επιδρά αρνητικά όχι μόνο στην Επιτραπέζια Αντισφαίριση αλλά σε όλα τα υπόλοιπα «μικρά» Ατομικά ή Ομαδικά αθλήματα. Παρόλα αυτά η άποψή μου, την οποία έχω καταθέσει σε όσες διεθνείς συναντήσεις ήμουν παρών, είναι ότι δεν θα πρέπει στο βωμό της τηλεθέασης να αλλοιωθούν τα κύρια χαρακτηριστικά του αθλήματος. Είναι διαφορετικό πράγμα η βελτίωση και διαφορετικό η μετάλλαξη.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα πρέπει να βλέπουμε το μέλλον με απαισιοδοξία, ούτε η Επιτραπέζια Αντισφαίριση είναι αδιάφορη ως αγώνισμα, τουλάχιστον στο εξωτερικό. Στην Γερμανία έχω παρευρεθεί πολλές φορές σε αγώνες Champions League ή Pro Tour  όπου υπάρχουν διαφημίσεις και τηλεοπτική κάλυψη αλλά και εισιτήρια για τους θεατές. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθώ σε Ιαπωνία ή Κίνα μιας και κάθε φορά που κάποιος βρίσκεται εκεί νιώθει υπερήφανος για την Επιτραπέζια Αντισφαίριση, βλέπει τους διεθνείς αθλητές που περιβάλλονται από δόξα αλλά και χρήματα και γενικά οι αγώνες αποτελούν ένα σημαντικό γεγονός.
4.   - Όποιον και να ρωτήσεις , μικρό ή μεγάλο , αν έχει παίξει πιγκ-πογκ θα σου απαντήσει θετικά.  Όμως ο αριθμός των  αθλητών-τριών  σε σχέση με την υψηλή δημοφιλία του αθλήματος είναι αντιστρόφως ανάλογος. Αυτό οφείλεται στην άποψη ,που πλανάται ότι δεν γυμνάζει , στη δυσκολία της μικρής μπάλας και ρακέτας ή σε κάτι άλλο ή δεν ισχύει;
Η άποψή μου είναι ότι όντως ο αριθμός των συστηματικά ασκούμενων ή των ενεργών αθλητών είναι αντιστρόφως ανάλογη του αριθμού αυτών που κάποια στιγμή της ζωής τους κράτησαν τη μικρή ρακέτα. Και ο συνολικός αριθμός των ασκούμενων τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί με τις προσπάθειες της ΠΟΦΕΠΑ, όμως εξακολουθεί να είναι συγκριτικά μικρός με ελαχιστοποίηση του αριθμού των αθλητών από τις πρώτες τάξεις του Λυκείου. Η αρνητική συρρίκνωση στην κατηγορία των εφήβων/ νέων είναι ανησυχητική. Θεωρώ, ότι το φαινόμενο αυτό είναι σύνθετο και δυσεπίλυτο, ωστόσο οι κύριοι παράγοντες είναι οι εξής:
Ελάχιστος αριθμός σωματείων με επαγγελματίες προπονητές
Αδυναμία εξεύρεσης αθλητικών χώρων
Μηδαμινή επαγγελματική αποκατάσταση αθλητών/-τριων
Αυξημένο κόστος αναλώσιμων σε προχωρημένο επίπεδο
Μικρή διαφημιστική καμπάνια
Ανύπαρκτη τηλεοπτική παρουσία  
Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κριτήριο η πλάνη ότι η μπάλα είναι δύσκολη επειδή είναι μικρή ή ότι το άθλημα δεν γυμνάζει, τουλάχιστον τόσο ώστε να δικαιολογεί τον μειωμένο αριθμό ενεργών αθλητών/τριών.
5. - Σήμερα στις Πανεπιστημιακές σχολές των ΤΕΦΑΑ, μετά τη συνταξιοδότηση του κ. Άγγελου Μακρή  από τη σχολή των Αθηνών, δεν υπάρχουν καθηγητές , που να δίνουν την ειδικότητα του αθλήματος στους φοιτητές-τριες,  που το επιθυμούν. Τόσοι αθλητές-τριες πέρασαν,  που «ευεργετήθηκαν» από τα μόρια για την εισαγωγή τους στα ΤΕΦΑΑ , όμως δεν  δίνει κανείς πλέον την ειδικότητα. Μια δικαιολογία μπορεί να είναι η μη πρόσληψη τους τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης και η  μη προκήρυξη αντίστοιχης θέσης. Όμως σε άλλα αθλήματα , όπως π.χ  το χαντ μπολ , που εμφανίζεται τη 10-ετία του 70 ,  σε κάθε πόλη, όπου είναι Γυμναστική Ακαδημία  υπάρχουν  καθηγητές για την ειδικότητα του αθλήματος. Παρατηρείται λοιπόν η έλλειψη προπονητών στο άθλημα μας με την επιστημονική κατάρτιση από τις ανωτέρω σχολές .  Υπάρχουν μόνο οι σχολές Γ.Γ.Α και αυτές ανά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Όμως έλλειψη προπονητών σημαίνει πρόβλημα στην ανάπτυξη του αθλήματος . Εσείς γιατί δεν έχετε κάποια Πανεπιστημιακή θέση με τόσες εργασίες , δεν το έχετε επιδιώξει; Τι έχετε να πείτε για όλα τα παραπάνω;
Δυστυχώς, το πρόβλημα που μου θέσατε είναι υπαρκτό και για όσο καιρό συνεχίζεται -και αυτό είναι προσωπική εκτίμηση- δεν θα δούμε νέα πνοή στην βελτίωση του κύρους της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης. Ένα κύρος που της λείπει στον τομέα της προπονητικής και αν λάβουμε υπόψιν το ζήλο και τις προσπάθειες αυτών που εκτελούν χρέη προπονητή ή όσων παιδιών θα ήθελαν να είναι προπονητές με θλίβει ιδιαίτερα. Στις σχολές της Γ.Γ.Α που ήμουν εισηγητής, σε διάφορες  ημερίδες αλλά και στην καθημερινή επαφή με τους προπονητές (εμπειρικούς και μη)  υπάρχουν άπειρα ερωτήματα, αναζητήσεις και προβλήματα που θα μπορούσαν μόνο να απαντηθούν στο Πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, όπου εκεί θα «γεννιόντουσαν» οι πολλαπλασιαστές της προπονητικής της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης. Αντίστοιχο κύρος λείπει όταν το άθλημά μας είναι ίσως ο μοναδικό με τέτοια ιστορία και μαζικότητα που δεν αντιπροσωπεύεται από έδρα στα ΤΕΦΑΑ της χώρας, ενώ έχει αμέτρητες πρακτικές εφαρμογές από προπονητική υψηλού αγωνιστικού αθλητισμού και μαζικό αθλητισμό έως και δραστηριότητες αναψυχής. Αντίστοιχα περιορίζονται και οι φοιτητές που θα ήθελαν να ακολουθήσουν μεταπτυχιακές σπουδές και θα αναβάθμιζαν την ερευνητική μορφή του αθλήματος, κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί στις σχολές της Γ.Γ.Α.
Σίγουρα ένας λόγος ήταν οι ελάχιστες προσλήψεις μελών Δ.Ε.Π. κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, όπως και οι ελάχιστοι που διαθέτουν τα προσόντα για μια τέτοια θέση (απαιτείται Διδακτορικός Τίτλος στο Αντικείμενο). Παρόλα αυτά κάθε χρόνο γίνονται προσπάθειες με ετήσιες αποσπάσεις από τη Μέση Εκπαίδευση, όμως αυτό δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα αφού η απόδοση ειδικότητας απαιτεί υποστήριξη από μέλος ΔΕΠ. Προσωπικά, κάθε προσπάθεια που γίνεται για την αναβάθμιση του αθλήματος -πόσο μάλλον τόσο σημαντική- με βρίσκει αρωγό και προφανώς θα ήθελα να υπηρετήσω το άθλημα και από αυτή τη θέση. Θεωρώ, ότι απαιτείται συνεχής πίεση προς τους ιθύνοντες του αθλητικού οικοδομήματος (Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού & Παιδείας, Γ.Γ.Α., Πανεπιστήμια) αλλά κυρίως πίεση από την Ε.Φ.Ο.Επ.Α. για την αποκατάσταση του σημαντικότατου «κενού» που υπάρχει. Είμαι σίγουρος ότι ο Πρόεδρος κ.Κολυμπάδης έχει αντιληφθεί προ πολλού το πρόβλημα που υφίσταται και συντονίζει τις προσπάθειες. Εύχομαι σύντομα να έχουμε θετικά νέα.
Κλείνοντας προς αποφυγή παρεξηγήσεων να διευκρινίσω ότι το σημαντικότατο είναι να προκηρυχθεί θέση μέλους ΔΕΠ για την Επιτραπέζια Αντισφαίριση ανεξάρτητα από το πρόσωπο που θα καλύψει τη θέση. Είναι όμως απαραίτητο όλα αυτά να γίνουν το συντομότερο δυνατόν. Κάθε ακαδημαϊκό έτος που τελειώνει σημαίνει ένα χάσμα τεσσάρων ετών στο μέλλον.
6.   - Το υπαίθριο , ή εξωτερικού χώρου πιγκ-πογκ , σε παραλίες , άλση , παιδικές χαρές κ.λ.π νομίζετε ότι θα πρέπει να τύχει μεγαλύτερης προβολής ,(ίσως έχουμε αργήσει), για να πετύχουμε καλύτερη προσέγγιση, διείσδυση και ευκολία στη καθημερινότητα της άθλησης. Ίσως και να δώσει μεγαλύτερη ώθηση για το πιγκ-πογκ του κλειστού χώρου , της «σάλας». Ποια είναι η άποψη σας;   
          Κάθε μια προσπάθεια, πρωτοβουλία, αυτοσχεδιασμός ή διαφήμιση που συμπεριλαμβάνει την Ε.Α. με βρίσκει θετικό. Είναι αυτό που λέω πολλές φορές σε συναντήσεις με παράγοντες ότι «εδώ οι μεγάλες πολυεθνικές -Coca-Cola, IBM, Microsoft κλπ- αφιερώνουν πακτωλό χρημάτων για τη διαφήμιση, είναι δυνατόν εμείς να μην χρειαζόμαστε;» και προφανώς αναφέρομαι σε κάθε μορφή άθλησης, εντός και εκτός αίθουσας που παραπέμπει στο άθλημά μας. Ως παράδειγμα να σας αναφέρω ότι μερικά μέτρα μακριά από την έδρα της διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στη Λωζάνη υπάρχουν υπαίθρια τραπέζια πινγ-πονγ ή στην Ολλανδία και όχι μόνο, υπάρχει συστηματική γνωριμία μαθητών/-τριών με την Ε.Α. και πολλές άλλες δράσεις ανά την υφήλιο που δεν υφίστανται προς το παρόν στη χώρα μας.
          Ωστόσο, αν δεν υπάρχει το σωματείο «κύτταρο» που θα έχει τον επαγγελματία με τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα προπονητή, κάθε μια τέτοια προσπάθεια έχει επιφανειακό αποτέλεσμα ή εστιάζει μόνο στον μαζικό αθλητισμό. Και αυτό δεν είναι αρνητικό, όμως δεν μπορούν αυτές οι «κινήσεις» από μόνες τους να στελεχώσουν δυναμικά το άθλημα με νέους αθλητές.
          Μόνο μια συντονισμένη προσπάθεια που θα συμπεριλάμβανε σε πρώτο επίπεδο τις δραστηριότητες που αναφέρατε, σε δεύτερο θα υπήρχε καταρτισμένο προσωπικό με κοινό σχέδιο δράσης όπως το αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ε.Φ.Ο.Επ.Α. λίγες δεκαετίες πριν ή τα προγράμματα Μαζικού Λαϊκού Αθλητισμού των Δήμων με εξειδικευμένους προπονητές θα έφερνε ουσιαστικά την ώθηση για την Ε.Α. στη χώρα μας. Πάντα βέβαια σε συνδυασμό με σωστά στελεχωμένα σωματεία με επιμορφωμένους προπονητές. Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας ή καλύτερα το κοινό μυστικό για την ευρύτερη ανάπτυξη της βάσης και βελτίωση της κορυφής της αθλητικής πυραμίδας. Προς το παρόν τέτοιες συντονισμένες προσπάθειες  δυστυχώς λείπουν.
7.  - Ιδιαίτερα τα τελευταία μπορούμε να πούμε πέντε χρόνια παρατηρείται μια δυναμική παρουσία των αθλητών –τριών  της περιφέρειας στους αγωνιστικούς χώρους της επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Στις Εθνικές ομάδες μάλιστα είναι πιο συχνή η παρουσία αθλητών -τριών από τη Περιφερειακές ομάδες από ότι στο παρελθόν. Που το αποδίδεται αυτό;
          Προέρχομαι από την περιφέρεια και για το λόγο αυτό την παρακολουθώ συστηματικά. Είμαι πολύ χαρούμενος που η περιφέρεια στηρίζει το άθλημα και που οι κόποι των αθλητών και των προπονητών αποδίδουν. Πάντα έλεγα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο κόπος των αθλητών της περιφέρειας είναι τουλάχιστον διπλός συγκρινόμενος με τους αθλητές του κέντρου. Πόσο μάλλον όταν παλαιότερα το 90% των διοργανώσεων γινόταν στην Αθήνα κάτι που ευτυχώς τα τελευταία χρόνια αλλάζει. Και είναι διπλός ο κόπος όχι γιατί οι αθλητές της Αθήνας μοχθούν λιγότερο. Ίσα-ίσα δεν είναι λίγες οι φορές όπου αθλητές που ζουν στην Αθήνα πρέπει να κάνουν καθημερινά ένα ταξίδι για να πάνε για προπόνηση. Σε καμία περίπτωση γι’ αυτούς δεν είναι τα πράγματα εύκολα. Θα πρέπει όμως στις δυσκολίες που έχουν οι αθλητές του κέντρου να προστεθεί το κόστος, ο χρόνος και η ταλαιπωρία που υφίστανται οι αθλητές της περιφέρειας όταν αναγκάζονται να ταξιδεύουν συνέχεια. Είναι λοιπόν εξαιρετικά θετικό το γεγονός ότι οι αγώνες έχουν «απλωθεί» σε όλη την Ελλάδα κάτι που επιφέρει την ισορροπία.
          Πίσω όμως από τις επιτυχίες ή τις συμμετοχές σε Εθνικές Ομάδες και Τελικές φάσεις ΠΠ υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό της περιφέρειας που υποστηρίζει. Αν κοιτάξουμε πίσω από της επιτυχίες της Ηπείρου, της Θράκης, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας ή της Πελοποννήσου κα θα δούμε ότι τώρα πια υπάρχουν προπονητές που γνωρίζουν το άθλημα, που επιμορφώνονται και που δεν θέλουν να μένουν στάσιμοι. Αντίστοιχα, υπάρχει το διοικητικό προσωπικό των σωματείων που δίνει τον καλύτερό του εαυτό και μια μικρή κοινωνία που στηρίζει τις προσπάθειες. Αυτή η συνεργασία των παραπάνω παραγόντων είναι η αιτία που βλέπουμε σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο σημαντικότατες διακρίσεις και ένας ακόμα λόγος για την υποστήριξη της περιφέρειας τεχνικά και οικονομικά.
          Αν μπορούσε να προτείνω κάποιες ενέργειες ενίσχυσης θα ήταν η συνέχιση των επιμορφωτικών σεμιναρίων ανά την Ελλάδα, η δημιουργία camp προετοιμασίας των Εθνικών Ομάδων και σε χώρους εκτός ΣΕΦ και επανέναρξη των επισκέψεων των Ομοσπονδιακών προπονητών σε σωματεία της περιφέρειας. Θυμάμαι, όταν είχα το πόστο του Ομοσπονδιακού προπονητή ή ακόμα και του υπεύθυνου επιμόρφωσης της Ομοσπονδίας, το ζήλο και την ανάγκη των ανθρώπων της περιφέρειας να ανταλλάξουν απόψεις, να κάνουμε μαζί προπόνηση ακόμα και να ακούσουν ιστορίες για την Ε.Α. πριν την γνωρίσουν. Εύχομαι αυτές οι δραστηριότητες να ξεκινήσουν εκ νέου.
8. - Σε ποια ή ποιες Ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει περισσότερο συντονισμένη και συστηματική δουλειά σε υποδομές, γενικότερα ποια είναι η καλύτερη οργανωμένη χώρα της Ευρώπης στη επιτραπέζια αντισφαίριση; Που έγκειται η διαφορά με τις άλλες χώρες;
          Δεν είναι εύκολο να ονοματίσει κανείς μια χώρα μιας και τα τελευταία 20 χρόνια που συνεργάζομαι με προπονητές και ερευνητές του εξωτερικού παρατηρώ συντονισμένες προσπάθειες σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες. Η Αγγλία και Γαλλία έκαναν μεγάλα βήματα προόδου στις αρχές του 2000 και τα αποτελέσματα ήρθαν λίγο αργότερα ειδικά για τη Γαλλία όπου από το 2008 έως το 2015 κατέκτησε επτά φορές το Πανευρωπαϊκό εφήβων. Μόνο το 2013 έχασε στον τελικό από την Ιταλία.
          Στο συνέδριο της ITTF στο Παρίσι αλλά και σε μια σύνοδο προπονητών της ETTU αναλύθηκε εκτενώς το πρόγραμμα που ακολούθησαν οι Γάλλοι και εκτός από το δόγμα «δουλειά – δουλειά – δουλειά» οι αναλυτές επικεντρώθηκαν και στο εξειδικευμένο προσωπικό. Προπονητές, εργοφυσιολόγοι, διατροφολόγοι, φυσιοθεραπευτές τέθηκαν υπό τις οδηγίες του Αρχιπροπονητή με συντονισμένο και εξειδικευμένο πλάνο σχεδιασμού. Τα αποτελέσματα τους δικαίωσαν.
Αντίστοιχες υποδομές υπάρχουν και στη Γερμανία όπου είχα την χαρά να συνεργαστώ σε ένα κοινό camp προετοιμασίας που κάναμε πολλά χρόνια πίσω με τη Γ. Ζαβιτσάνου. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη, οι προπονητές γνωρίζουν και εξακολουθούν να διευρύνουν τον προπονητικό τους ορίζοντα. Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν σε όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές χώρες που ξεχωρίζουν στο άθλημά μας σε διάρκεια χρόνου.
Το κοινό όλων αυτών είναι ότι αναγνώρισαν από νωρίς ότι στη διαχείριση των πόρων σημαντικότατο ρόλο για την μελλοντική πορεία έχει η συνεργασία με ειδικό προσωπικό καθώς και βελτίωση των δομών που υποστηρίζουν τους αθλητές/-τριες. Αν υπάρξουν αυτές οι προϋποθέσεις οι επιτυχίες θα έρθουν. Δυστυχώς, έχω πολλά παραδείγματα από το δικό μας χώρο όπου πρώτα αθλητής μπήκε στην Εθνική ομάδα και μετά έμαθε να τρέχει ή σε κάποια επίσκεψη σε σωματείο όπου η «τιμωρία» των νέων αθλητών ήταν να κάτσουν στην άκρη και να κάνουν….σέρβις.
Και σε καμία περίπτωση δεν αδικώ τους ανθρώπους που αγαπάνε το άθλημα και θέλουν να προσφέρουν από το πόστο του προπονητή. Είναι λογικό να κάνουν λάθη μιας και η προπονητική δεν είναι επιφοίτηση αλλά επιστήμη που εξελίσσεται και έχει νόμους και κανόνες. Πρέπει όμως αυτοί οι άνθρωπο να επιμορφωθούν, πρέπει οι επαγγελματίες προπονητές να επικαιροποιήσουν τις γνώσεις τους και φυσικά πρέπει να μοιραζόμαστε μεταξύ μας, κάτι που είναι εκ προοιμίου δύσκολο. Αισιοδοξώ ότι στο μέλλον θα πάμε καλύτερα. Αντίστοιχα προβλήματα αλλά περιορισμένης εμβέλειας υπάρχουν και στο εξωτερικό. Πριν μερικές ημέρες σε webinar της ITTF η άποψη όλων των συμμετεχόντων ανά την υφήλιο ήταν ότι πρέπει άμεσα να ενισχυθεί η επιμόρφωση των προπονητών ώσπου  να έρθει στο ίδιο βασικό επίπεδο για να βελτιωθεί μελλοντικά σε ποιότητα.
9.   - Ποια η κατάλληλη ηλικία να ξεκινήσει κάποιος το πιγκ-πογκ; Είναι αποτρεπτικό να ξεκινήσει  κάποιος ή κάποια να ασχολείται με την επιτραπέζια αντισφαίριση π.χ στη Α’ Λυκείου; Έχεις ελπίδες διάκρισης , αν όχι βέβαια στη κατηγορία των εφήβων , αλλά στα επόμενα δέκα (10) χρόνια,  εφόσον συνεχίσει δυναμικά και με πάθος;
          Δεν τίθεται θέμα ηλικίας στο άθλημα της Ε.Α. Αν θέσουμε το θέμα αυστηρά προπονητικά η κατάλληλη ηλικία είναι στο Δημοτικό Σχολείο, όπου αναπτύσσονται οι συναρμοστικές ικανότητες οι οποίες είναι εξαιρετικά απαραίτητες στο άθλημά μας. Μέχρι την ηλικία των 12-13 με την κατάλληλη προπόνηση -πάλι επανερχόμαστε στην ποιοτική επιμόρφωση των προπονητών- θα πρέπει να έχουν διδαχθεί όλα τα κτυπήματα, να έχει βελτιωθεί η νευρομυϊκή συναρμογή και να έχουν τεθεί τα θεμέλια για τα στοιχειώδη κινητικά εγγράμματα.
          Η σύγκριση λοιπόν ενός παιδιού που ξεκινάει στην Α-Β Γυμνασίου την Ε.Α. από την αρχή, θα το καθιστά σε αρνητική σχέση με έναν συναθλητή του που θα έχει αρχίσει από το Δημοτικό μιας και ήδη θα υπάρχει ένας σεβαστός όγκος στοιχείων που θα έχουν διδαχθεί. Αντίστοιχα αν κάποιο παιδί ξεκινήσει στο Λύκειο θα βρίσκεται προφανώς σε μειονεκτικότερη σχέση, συγκρινόμενο με κάποιο που έχει ξεκινήσει πρωτύτερα κ.ο.κ. Ωστόσο, τα όρια της διάκρισης ή της επιτυχίας εκτός από το επίπεδο στόχων που έχει θέσει ο καθένας, έχουν άμεση σχέση με την ψυχοσύνθεση του ατόμου, την σταθερότητα στην προσπάθεια που καταβάλλει και τα εσωτερικά κίνητρα. Άρα δεν υπάρχουν κατά τη γνώμη μου στεγανά ή ιδανική ηλικία που προϋποθέτει την διάκριση σε κάποιο αγώνισμα. Εμείς ως προπονητές πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον κάθε αθλητή ισότιμα, να του δίνουμε ίσες ευκαιρίες και να μην θέτουμε κριτήρια για το πόσο και αν θα ασχοληθούμε μαζί του. Έχω πολλά παραδείγματα από την μέχρι τώρα πορεία μου όπου τα λεγόμενα αουτσάιντερ έγιναν πολύ γρήγορα…φαβορί.
10. - Τέλος δώστε μας τις τρεις (3) λέξεις , που πρέπει να έχει  πάντα στο μυαλό του  ένας αθλητής, μια αθλήτρια του αθλήματος μας ειδικά για να προοδεύει και να φτάσει στη κορυφή.
          Επιμονή – Προσπάθεια – Αυτοπεποίθηση
Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη ας μας πείτε ως επίλογο κάτι που λησμονήσαμε να ρωτήσουμε και το θεωρείτε εσείς  σημαντικό για τους αθλητές-τριες , για το άθλημα μας γενικότερα. Σας ευχαριστούμε πολύ , καλό καλοκαίρι με υγεία.
          Για τους αθλητές: Να δίνουν κάθε μέρα μέσα και έξω από το γήπεδο τον καλύτερό τους εαυτό, όχι για να ξεπεράσουν κάποιον άλλο, αλλά για να γίνουν καλύτεροι από την προηγούμενη μέρα. Ιδανικές συνθήκες δεν υπάρχουν. Πραγματικός αθλητής είσαι όταν πας για προπόνηση ενώ υπάρχουν δέκα ισχυροί λόγοι που θα έκαναν κάποιον άλλο να μην πάει. 
Για τους προπονητές: Υπομονή, θετική διάθεση απέναντι στους αθλητές αλλά και κανόνες στο χώρο της προπόνησης που είναι ίδιοι για όλους. Μην ξεχνάμε ότι το κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό ανάπτυξης. Εμείς όμως πρέπει να έχουμε ταχείς και διαρκείς ρυθμούς στην βελτίωση των γνώσεων μας.
 Αυθεντίες δεν υπάρχουν.

Σας ευχαριστώ πολύ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου