Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ .



ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΕΠΙΤΥΧΙΑ  ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ .
Για το παρακάτω κείμενο  αφορμή στάθηκε η έναρξη των  Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου που έφερε στο μυαλό μας γεγονότα –πρόσωπα από παλαιότερους Ολυμπιακούς αγώνες που μας παραδειγματίζουν γενικότερα. Το 1984 διεξήχθησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες στο Λος Άντζελες .Για 1η φορά στην Ολυμπιάδα αυτή διεξήχθη ο μαραθώνιος γυναικών .Η Ελβετίδα αθλήτρια Gabrielle Andersen –Schiess 39 ετών
για πέντε λεπτά  και εικοσιδύο δευτερόλεπτα  παραπατούσε εξαντλημένη και δεν μπορούσε να τερματίσει ως τελευταία. Είχε χάσει  την σωστή κινητικότητα  του αριστερού ποδιού  και χεριού της ,το κεφάλι της  έγερνε  δεξιά. Αρνήθηκε την βοήθεια από τους γιατρούς και τους κριτές γιατί στη περίπτωση που  την βοηθούσαν θα ακυρώνονταν. Αν και οι σωματικές της δυνάμεις την είχαν εγκαταλείψει η ίδια δεν παραιτήθηκε ψυχικά, συνέχισε την υπερπροσπάθεια της και έφτασε στο τέρμα .Η ΝΙΚΗΤΡΙΑ του 1ου μαραθωνίου γυναικών το 1984 έμεινε στη ιστορία, ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ. Απέδειξε ότι το όνειρο για το τέρμα ,την κορυφή δεν σβήνει αν δεν παραιτηθούμε εμείς οι ίδιοι.
Ένα παρόμοιο περιστατικό σημειώθηκε  στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1908 στο Λονδίνο  στο μαραθώνιο  των ανδρών με πρωταγωνιστή τον Ιταλό Dorando Pietri .Ο Ιταλός μπήκε 1ος στο  στάδιο για να τερματίσει ,κάτι όμως δεν πήγαινε καλά .έδειχνε ότι καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να σταθεί όρθιος .Πήγαινε πέρα δώθε χωρίς να μπορεί να φτάσει στο τέρμα και ο 2ος  πλησίαζε. Ελάχιστα μέτρα πριν το τέρμα ο Pietri  κατέρρευσε, έχασε τις αισθήσεις του .Ο Ιταλός  όμως ξαναβρίσκει τις αισθήσεις του και πέντε φορές έπεσε και ξανασηκώθηκε ,τη τελευταία  ο υπεύθυνος του μαραθωνίου τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε στον τερματισμό. Όμως ύστερα από ένσταση του 2ου  αθλητή έχασε το χρυσό μετάλλιο. Ο Dorando Pietri ΕΓΙΝΕ ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΩΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ  , αφού η προσπάθεια του αυτή αποτέλεσε παράδειγμα  σε όλο τον κόσμο ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ. Επίσης η αισιοδοξία του και η αυτοπεποίθηση του τον έφεραν στους Ολυμπιακούς Αγώνες ,γιατί αν και μέχρι το 1908 δεν ήταν καν αθλητής  πήγε και αγωνίστηκε . Κανείς δεν απάντησε  στο ερώτημα πως βρέθηκε ο άνθρωπος αυτός να αγωνίζεται χωρίς κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία. Όταν επέστρεψε  στην Ιταλία συνέχισε να εργάζεται  ως οδηγός ταξί.
Η αυτοπεποίθηση και η αισιοδοξία οδήγησαν και τον δικό μας  Σπύρο Λούη να δηλώσει συμμετοχή στο μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 1896 . Ο απλός χωρικός από το Μαρούσι στο επάγγελμα νερουλάς ,έχοντας εμπιστοσύνη  στην ιδιαίτερη φυσική του αντοχή ΕΓΙΝΕ ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ με την νίκη του ,αλλά και σε προσωπικό επίπεδο κέρδισε  την γυναίκα που αγαπούσε την Ελένη Κόντου, την οποία λίγο  πριν  πετύχει  την νίκη η οικογένεια της  αρνιόταν  να την δώσει σ’ ένα  φτωχό  χωρικό .Το όνομα του έγινε  θρύλος γιατί έκανε την υπέρβαση ,ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΕ χωρίς προ-υ-ποθέσεις για την νίκη  και την  πέτυχε.
Και στο χώρο της επιτραπέζιας αντισφαίρισης έχουμε ένα παράδειγμα προς μίμηση για την αγωνιστικότητα ,την θέληση ,την αισιοδοξία ,την ελπίδα. Η Πολωνέζα  Ναταλία Πάρτικα παρά το εκ γενετής πρόβλημα της (γεννήθηκε με το δεξί της χέρι να σταματά στον αγκώνα) ,δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις συναθλήτριες της .Αν και ξεκίνησε να κάνει αθλητισμό έχοντας το εκ γενετής αυτό πρόβλημα δεν πτοήθηκε, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΝΟΙΩΣΕ ΟΤΙ ΥΣΤΕΡΕΙ ΣΕ ΚΑΤΙ.
Είναι η καλύτερη παίκτρια  της Εθνικής Πολωνίας στο ομαδικό. Το δυνατό της σημείο είναι το σερβίς .Κρατάει την μπάλα στη γωνία του αγκώνα του μικρού της χεριού ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΤΑΕΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.
Όταν ξεκινάμε μια προσπάθεια –συγκεκριμένα αθλητική- η αισιοδοξία , η θέληση  και το μεράκι είναι οι προ-υ-ποθέσεις που θα μας οδηγήσουν στη κορυφή. Αν θέλουμε να απολαύσουμε μια υπέροχη ανατολή του ηλίου θα πρέπει  να ξυπνήσουμε από την νύχτα και να ανέβουμε σε μια κορυφή ενός λόφου ,εκεί θα ανταμειφθούμε για το θέαμα .Έχοντας  εμπιστοσύνη μόνο  στις δυνάμεις μας προχωράμε τις περισσότερες φορές ,αν έρθει κάποια στήριξη- (όπως καλές εγκαταταστάσεις ,ιδανικές συνθήκες προπόνησης , οικονομικές παροχές ) -καλώς να έρθει. Τα ανωτέρω δεν πρέπει να αποτελούν την βάση για το ξεκίνημα της προσπάθειας μας –ή- η έλλειψη τους δικαιολογία στην περίπτωση αποτυχίας –ή- παραίτησης μας. Μόνοι μας πρέπει να φτάσουμε ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΊΑ ,στο τέρμα και όχι στο τέλμα ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΘΟΡΆ που θα μας οδηγήσει η παραίτηση.  
Οι επευφημίες , το χειροκρότημα  και η αναγνώριση για την προσπάθεια  είναι η καλύτερη ανταμοιβή του αθλητή.
Η άθληση του σώματος οδηγεί σε ανώτερο ήθος και υψηλή καλλιέργεια , όταν συμβαδίζει με την αρετή.-


     

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου