ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

(θυσίες,στέρηση,συνεχείς ασκήσεις, σκληρή δουλειά, αντοχή στην αποτυχία), χρειάζεται για να είσαι στο δρόμο για την κορυφή, για το βάθρο.

Καλοκαίρι 1999 γράφτηκε το παρακάτω κείμενο,(και έχει δημοσιευθεί ),από  φοιτητή Δ΄έτους του Ε.Μ.Π. με αφορμή έναν αγώνα 200 μ. που είδε στη τηλεόραση από το παγκόσμιο πρωτάθλημα  ανοικτού στίβου στη Σεβίλλη.

«….η δική μου σκέψη στάθηκε σε ένα αγώνισμα που εντελώς τυχαία  παρακολούθησα  στη τηλεόραση και πραγματικά με άγγιξε. Στο αγώνισμα αυτό -των 200 μέτρων- μου φάνηκε ότι το χειροκρότημα  του κόσμου ήταν πιο δυνατό. Η θέληση για την νίκη  και η υπερπροσπάθεια των αθλητών είναι σίγουρο ότι θα λαμπύριζαν  στα μάτια τους, αν μπορούσαν βέβαια να  δουν……Όμως

οι αθλητές αυτοί ήταν τυφλοί…Τυφλοί όχι από εγωϊστικά  και κατώτερα αισθήματα που προκαλεί πάντα  η αδυναμία παραδοχής  της ανωτερότητας του άλλου, ούτε τυφλοί από ματαιοδοξία  για την επικράτηση και την προσωπική νίκη. Η αδυναμία  όρασης ήταν κάτι το τραγικό για όλους εκείνους τους  αθλητές.

Κυρίως η περιέργεια , αλλά και κάποια αισθήματα οίκτου κέντρισαν το ενδιαφέρον μου. Πως μπορούν να τρέξουν και να τερματίσουν , αφού τους είναι αδύνατο ακόμα και να οριοθετήσουν  το χώρο κίνησης τους. Η εφευρετικότητα του ανθρώπου όμως δίνει λύση και στα πιο σκληρά  και αδυσώπητα ερωτήματα. Ο κάθε αθλητής είχε δίπλα του  το συνοδό του, ο οποίος του δάνειζε τα μάτια του και των οποίων η πορεία ήταν κοινή, αφού έτρεχαν  δίπλα- δίπλα. Για  την αποφυγή προβλημάτων ήταν ενωμένοι με κάτι που έμοιαζε με χειροπέδες, που έδεναν τα σώματα, αλλά ουσιαστικά απελευθέρωναν την αδέσμευτη και αιώνια ψυχή.  Η εκκίνηση του παράξενου αυτού αγώνα δόθηκε και εκείνο που πραγματικά ενθουσίαζε είναι ότι πολλοί αθλητές έτρεχαν πιο γρήγορα από τους συνοδούς τους καθιστώντας τους βάρος, που ήταν όμως απαραίτητο  αφού αυτοί είχαν την όραση, αυτοί οδηγούσαν. Η ευθεία των τελευταίων 100 μ. είχε μια έκπληξη, αφού ο Κουβανός αθλητής, μετά προφανώς από συνεννόηση, άφησε το συνοδό του και έφυγε μόνος για να τερματίσει και έτσι συνέχιζε να τρέχει, γεγονός που προκάλεσε χαμόγελα – όχι στο γήπεδο, αλλά στο σαλόνι του σπιτιού – που όμως μεταλλάχθηκαν σε ελεγκτικά αισθήματα ενοχής. 

Από όλους  αυτούς τους νικητές, μόνο τρεις (3) ανέβηκαν στο βάθρο παίρνοντας τα ισάριθμα μετάλλια. Η τελετή  της απονομής ήταν άλλο ένα σφίξιμο καρδιάς για όλους. Αφού με προσοχή ανέβαιναν στο βάθρο, δέχονταν  το ζεστό χειροκρότημα, χωρίς να μπορούν  να δουν τα κατάμεστο στάδιο που όρθιο τους χειροκροτούσε, ενώ απέδειξαν ότι τα μάτια που δεν μπορούν να δουν, μπορούν να δακρύσουν. Όταν ήρθε  η στιγμή της ανάκρουσης των εθνικών ύμνων γύρισαν προς την κατεύθυνση των ιστών για να αποτίσουν τιμή στο έμβλημα εκείνο, που αν και δεν μπορούσαν να το αντικρύσουν, το είχαν στις εμφανίσεις  πάνω τους και σίγουρα βαθιά μέσα στη καρδιά τους.

Δίπλα σε όλους αυτούς τους αθλητές, τους ήρωες και νικητές, έρχονται να συγκριθούν όλοι οι άλλοι, οι αρτιμελείς, οι υγιείς, οι «φυσιολογικοί». Οι τυφλοί αυτοί αθλητές είναι δυνατόν και πρέπει να ανοίξουν τα μάτια σε όλους μας, για το ποιες δυνάμεις πρέπει να επιστρατεύουμε  και ποια είναι εκείνη η ελπίδα που δίνει κουράγιο και υπερβατική διάθεση.»