ΖΩΡΖ ΜΟΥΣΤΑΚΙ Ο ΛΑΤΡΗΣ ΤΟΥ ΠΙΝΓΚ-ΠΟΝΓΚ, ο διάσημος σ’ όλη τη Γαλλία Έλληνας συνθέτης –μουσικός της 10ετίας του 1970 .
(Αποσπάσματα από το βιβλίο του JEROME CHARYN – ‘’Πινγκ-πονγκ Καυτά κοψίματα και διαβολεμένα φάλτσα ‘’ . εκδ. Άγρα μεταφρ. Αντώνης Καλοκύρης.)
‘’ Η αίθουσα του πινγκ-πονγκ αποτελεί απλώς μια εξωτερίκευση της ψυχής μας‘’ είπε στον Μάρτυ Ράισμαν ένας λάτρης του αθλήματος που έτυχε να είναι και πυρηνικός φυσικός. ‘’Διαρκής κίνηση, διαρκής αναταραχή. Σαν να βρίσκεσαι
μέσα στη μήτρα. ‘’ Αλλά η μήτρα εξαφανίστηκε και όλοι μας υποφέραμε. ………….. Δεν υπήρχε άλλο άθλημα που να με ενδιαφέρει έστω και ελάχιστα……………… Έπρεπε να επιβιώσω χωρίς τον ήχο που έβγαζε το μπαλάκι από σελλουλόιντ. Σταδιακά , μετακόμιζα στο Παρίσι (αφηγείται ο συγγραφέας) .Ήταν 1992 …………..
Κάτι έγραφα στο σπίτι όταν μου τηλεφώνησε ο μουσικός Georges Moustaki.Είχε ακούσει από έναν κοινό φίλο ότι ήμουν τρελαμένος με το πινγκ-πονγκ και ο Ζώρζ με κάλεσε να παίξω μαζί του στη λέσχη του , την U.S.Metro, που τότε βρισκόταν στην οδό Πασκάλ, κοντά στη Μουφτάρ , έναν ελικοειδή ανηφορικό, εμπορικό δρόμο που ο Χέμινγουέη τον είχε λατρέψει.
Είχα πάρει μαζί μου στο Παρίσι μια παλιά πεταλούδα και αυτή τη ρακέτα χρησιμοποίησα . Ο Ζώρζ είχε κλειδί για την οδό πασκάλ και είχαμε τη λέσχη όλη δική μας . Παίζαμε το πρω-ί- κι έπειτα τρώγαμε σε ένα μικρό εστιατόριο στην οδό καντόλ, το Les Delices d’ Aphrodite, ιδιοκτησίας των αδερφών Μαυρομμάτη, μιας οικογένειας Ελληνοκυπρίων .
Κάπως έτσι πέρασε το καλοκαίρι. Είχα ανακαλύψει ξανά το πινγκ-πονγκ , το πινγκ-πονγκ στο Παρίσι. Αρχικά ο Ζώρζ με κατάφερνε . Η ρακέτα του ήταν πολύ πιο ύπουλη από τη δική μου και επιπλέον έπαιζε δύο φορές την βδομάδα στην U.S.Metro.Πήγα σε ένα μαγαζί με εξοπλισμό για επιτραπέζιο τέννις και αντικατέστησα τον παλιό ξεφλουδισμένο σπόγγο μου με φύλλα Mark V. Θαύμασα τον τρόπο με τον οποίο ο νεαρός Κινέζος έμπορος ξεκόλλησε τα παλιά φύλλα , έξυσε την αρχαία κόλλα κι από τις δύο πλευρές του ξύλου, άπλωσε φρέσκια κόλλα από ένα βαζάκι και με τα φύλλα Mark V με έχρισε κάτι σαν βασιλιά δολοφόνο. Επέστρεψα στη λέσχη , έπαιξα με τον Μουστακί και τώρα πια τα παιγνίδια μας ήταν μαραθώνια και μπορούσαν να διαρκέσουν από το πρω-ί- μέχρι αργά το απόγευμα, με τους Μαυρομμάτηδες στο ενδιάμεσο .
Ο Ζώρζ ήταν …………….γεννημένος στην Αλεξάνδρεια . Ο πατέρας του , που ήταν Έλληνας , ήταν ιδιοκτήτης του καλύτερου γαλλόφωνου βιβλιοπωλείου της Μέσης ανατολής , του La Cite du Livre , το οποίο επισκεπτόταν ο ηθοποιός ………………...
Όταν δεν έπαιζε πινγκ-πονγκ στην τοπική του λέσχη, ο Ζώρζ καθόταν στο μπαλκόνι και διάβαζε Σάρτρ , Κάφκα, Ζίντ, μαζί με σύγχρονα αστυνομικά. Έφτασε στη Γαλλία στα δεκαεφτά , εντελώς άφραγκος , έκανε δουλειές του ποδαριού , πουλούσε βιβλία από πόρτα σε πόρτα , έγινε μπάρμαν , πιανίστας σε πιάνο μπαρ και άρχισε να γράφει τραγούδια . Έγραψε πολύ νέος , το 1959 , για την Edith Piaf το περίφημο ‘’Milord ‘’.
Kαι το 1969 εμφανίστηκε σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, το Discorama, τραγούδησε το ‘’ Le Meteque ‘’και ξαφνικά έγινε διάσημος σε όλη τη Γαλλία . ………………………….. Αλλά μετά το ΄69 ο Ζώρζ ακολούθησε τη δική του νομαδική πορεία ……..ως το Λός Άντζελες . Λάτρευε τον Henry Miller και επισκέφτηκε τον γηραιό δάσκαλο στο ταπεινό σπίτι του, στο Πασίφικ Παλισέιντς. Ο Μίλλερ ήταν σχεδόν ογδόντα ετών και ο Ζώρζ, που ήξερε ελάχιστα αγγλικά ,αισθανόταν σαν μουγκός . ‘’ Θες να παίξουμε πινγκ-πονγκ; ‘’ ρώτησε ο Μίλλερ χαμογελώντας συνεσταλμένα .
Ο Μουστακί ήταν πεπεισμένος πως μπορούσε να νικήσει έναν ογδοντάχρονο .Αλλά ο Χένρυ Μίλλερ ήταν ‘’ διαβολικά καλός παίκτης ‘’ . Ισοπέδωσε τον Ζώρζ και στη συνέχεια έχασε όλο του το ενδιαφέρον για εκείνον. Ο Μουστακί αναγκάστηκε να φύγει από το Πασίφικ Παλισέιντς με την ουρά στα σκέλια και χωρίς καμμιά απολύτως σοφή κουβέντα από τα χείλη του δασκάλου.
Το 1981 προσκλήθηκε να συμμετάσχει στο Τουρνουά των κυρίων ( Tournoi des Gentlemen ) , υπό τη χορηγία αρκετών ομοσπονδιών , λεσχών και κατασκευαστών αθλητικών ειδών , προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για την έρευνα κατά του καρκίνου και να προκληθεί ενδιαφέρον για το πινγκ-πονγκ . Ήταν ένα τουρνουά αστέρων , όπου ηθοποιοί , δημοσιογράφοι, συνθέτες αθλητές και ροκ τραγουδιστές θα μονομαχούσαν σε τραπέζια του πινγκ-πονγκ στο Στάδιο Κουμπερτέν ,στο δέκατο έκτο διαμέρισμα . Ο Ζώρζ έχασε πολύ γρήγορα – ‘’ με έκαναν σκόνη ‘’- . Ένοιωσε ταπεινωμένος . Μια νεαρή δημοσιογράφος που βρισκόταν στο στάδιο, η Ελίζαμπεθ, πρόσεξε πόσο χάλια ένοιωθε. Του έδωσε την πρώτη του ράκετα και έμαθε στον meteque πώς να παίζει……..
Όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά , είχε ήδη συμμετάσχει σε άλλα τρία τουρνουά της σειράς και προετοιμαζόταν για το τέταρτο .Σταδιακά γνώρισα τους υπόλοιπους παίκτες της λέσχης , έναν συνταξιούχο τζόκε-υ-, έναν φούρναρη , έναν πρώην κατάδικο, έναν έμπορο κρασιού , έναν τύπο που επιδιόρθωνε κούκλες, έναν πλανόδιο πωλητή σε κάποιο παζάρι. Αλλά η U.S Metro δεν αποτελούσε αυτόνομο κόσμο όπως συνέβαινε με τη λέσχη του Ρά-ι-σμαν , έμοιαζε περισσότερο με θερινή και χειμερινή κατασκήνωση όπου οι παίκτες προετοιμάζονταν για τη συμμετοχή τους σε τουρνουά . ……………Ο Ζώρζ ήταν στην κατηγορία classe και είχε το δικαίωμα να υπάρχει. Κατέληξε να κατακτήσει το τουρνουά των κυρίων, νικώντας τον Eddy Barclay παραγωγό δίσκων και πρώην μουσικό της τζάζ , που είχε έρθει στο τουρνουά έχοντας τον προσωπικό του προπονητή . Και ο Ζώρζ έγινε ο τοπικός μας ήρωας , ο πρώτος παίκτης της λέσχης U.S Metro που πήρε ποτέ τίτλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου