«ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΑΒΓΟ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ»

«ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΑΒΓΟ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ»

(Πρωτότυπο  κείμενο :Θάλεια Γεωργουβέλα)

Αναδημοσίευση από τη «Ζωή του παιδιού» τεύχος 1352 Απρίλιος 2015.

.- Ο Τάσος γεννήθηκε με νοητική καθυστέρηση  και σωματική αναπηρία. Αν και δώδεκα χρονών , ήταν ακόμα στη Δευτέρα τάξη. Η δασκάλα του, η κυρία  Κατίνα, συχνά αγανακτούσε με την ιδιόρρυθμη  συμπεριφορά του. Στριφογύριζε στο θρανίο του διαρκώς, έβγαζε παράξενες κραυγές και διασπούσε  την προσοχή των άλλων παιδιών. Τελικά αποφάσισε να καλέσει τους γονείς του και να τους  εκθέσει το πρόβλημα που δημιουργούσε ο γιος τους μέσα στην τάξη.

.- Ο Τάσος όπως αντιλαμβάνεστε, έχει μαθησιακό πρόβλημα, τους είπε κάπως κοφτά. Δεν

είναι ικανός να συμβαδίσει με τους  συνομήλικούς του. Ούτε και το βρίσκω σωστό να τον έχουμε  μέσα στην τάξη, όπου τα άλλα παιδιά είναι κατά πέντε χρόνια μικρότερα απ’ αυτόν. Σας συμβουλεύω, λοιπόν να τον στείλετε σε κάποιο ειδικό σχολείο.

Η μητέρα άρχισε να κλαίει, ενώ ο πατέρας προσπάθησε να εξηγήσει.

.- Κυρία Κατίνα  στην περιοχή μας τέτοιο σχολείο δεν υπάρχει. Ο Τάσος θα γίνει πολύ χειρότερα, αν τον στείλουμε κάπου μακριά μας. Τον βλέπουμε πόσο πολύ προσπαθεί και πόσο του αρέσει το σχολείο.

.- Όταν η κυρία Κατίνα έμεινε μόνη, προσπάθησε να δικαιολογηθεί, πρωτίστως στον εαυτό της. Θα ήθελε να δείξει συμπόνια και κατανόηση στους γονείς και στον Τάσο. ‘Όμως τι έφταιγαν τα άλλα παιδιά, που έπρεπε να προχωρήσουν; Αν και η ίδια προσπαθούσε σκληρά ο Τάσος δεν διέθετε τις ικανότητες που  απαιτούνταν, κι έτσι οι κόποι της έμοιαζαν μάταιοι. Ξαφνικά ένα αίσθημα ενοχής την κυρίεψε.

.- Ω Θεέ μου, βοήθησε με να τον αποδεχτώ, όπως είναι, και να τον βοηθήσω , όσο μπορώ, προσευχήθηκε. Από τη μέρα εκείνη προσπάθησε να παραβλέπει όλα τα στραβά,  που άθελα του, έκανε το παιδί και να του δείχνει αγάπη και μόνο αγάπη. Μια μέρα ο Τάσος σέρνοντας το χωλό του πόδι , πλησίασε την έδρα και μπροστά σ’ όλη την τάξη φώναξε με όλη του τη δύναμη:

.- Σ’ αγαπώ, κυρία Κατίνα.

.- Τα παιδιά γέλασαν με τον τρόπο του, αλλά η κυρία Κατίνα  συγκινήθηκε πολύ, γιατί ένοιωσε πόσο έντονη επίδραση είχε στην ψυχή του παιδιού όποια ανοχή και υπομονή είχε προσπαθήσει να δείξει εκείνη όλο το προηγούμενο διάστημα.

.- Ήρθε η άνοιξη και τα παιδιά ήταν έτοιμα για τις πασχαλινές διακοπές . Η κυρία Κατίνα τους διηγήθηκε την ιστορία της ένδοξης Ανάστασης του Ιησού Χριστού, δίνοντας έμφαση στον άδειο τάφο  και στην καινούργια ζωή. Στο τέλος τους μοίρασε από ένα πλαστικό αβγό και τους εξήγησε τι έπρεπε να κάνουν μ’ αυτό:

.- To κάθε παιδί να μου επιστρέψει το αβγό, αφού πρώτα βάλει μέσα κάτι που να συμβολίζει την καινούργια ζωή..

.-  Όλα τα παιδιά   ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό, εκτός από τον Τάσο. Αυτός κοίταζε σκεφτικός τη δασκάλα, χωρίς ούτε να βγάλει τις συνηθισμένες του κραυγές. Η δασκάλα αναρωτιόταν αν ο Τάσος είχε καταλάβει την ιστορία της σταύρωσης και της ανάστασης του Ιησού Χριστού. Αλλά κι αν ακόμη είχε καταλάβει το γενικό νόημα του μαθήματος, άραγε είχε καταλάβει τι θα έπρεπε να κάνει με το αβγό που του είχε δώσει

.-Θα πρέπει  να τηλεφωνήσω στους γονείς του και να τους ξηγήσω  σκέφτηκε. Στο σπίτι όμως την περίμεναν πολλές δουλειές και φροντίδες  και της διέφυγε εντελώς  να τηλεφωνήσει. Την επομένη μέρα τα παιδιά τοποθέτησαν τα πολύχρωμα πλαστικά αβγά  στο ψάθινο καλάθι που είχε τοποθετήσει η δασκάλα στην έδρα.

.- Η κυρία Κατίνα  άνοιξε το πρώτο αβγό. Μέσα ήταν ένα λουλούδι.

.- Μάλιστα , το λουλούδι είναι σημάδι της άνοιξης και της καινούργιας ζωής. Ένα κοριτσάκι από το πρώτο θρανίο σήκωσε το χέρι .

.- Το αβγό αυτό είναι δικό μου, φώναξε με καμάρι.

.- Το επόμενο αβγό είχε μέσα  μια πεταλούδα. Η δασκάλα τη σήκωσε ψηλά και είπε:

.- Όπως μάθαμε, η πεταλούδα γίνεται από μια κάμπια. Σίγουρα είναι ένα δείγμα  καινούργιας ζωής. Ένα άλλο κοριτσάκι φώναξε:

.- Το αβγό με την πεταλούδα είναι δικό μου. Η δασκάλα άνοιξε με προσοχή το επόμενο. ΗΤΑΝ ΑΔΕΙΟ.

.- Σίγουρα το αβγό αυτό είναι του Τάσου. Ο φουκαράς δεν κατάλαβε κι εγώ αμέλησα να τηλεφωνήσω στους γονείς του, σκέφτηκε η δασκάλα, και για να μην ντροπιάσει τον Τάσο, το έβαλε στην άκρη κι άπλωσε το χέρι να πάρει ένα άλλο. Ο Τάσος τότε είπε με παράπονο:

.- Κυρία Κατίνα, δεν θα πείτε τίποτα για το δικό μου αβγό;

Η δασκάλα ταραγμένη ψέλλισε:

.- Τι να πω για το δικό σου αβγό, Τάσο μου, αφού είναι άδειο;   

Στο άκουσμα  της εξήγησης αυτής, ο Τάσος σηκώθηκε  όρθιος και με όλη του τη σοβαρότητα  είπε:

.- Ναι κυρία, αλλά, όπως μας είπατε, και του Ιησού ο τάφος είναι αδειανός.

Η κυρία Κατίνα κατάπιε, για να χαλαρώσει τον κόμπο που είχε σταθεί στον λαιμό της. Ξέρεις, λοιπόν, Τάσο, γιατί ο τάφος του Ιησού είναι αδειανός; Συνέχισε η δασκάλα, μην πιστεύοντας στ’ αυτιά της.

.- Μάλιστα κυρία, απάντησε ο μικρός μαθητής. Τον Ιησού τον σκότωσαν και τον έβαλαν στον τάφο, αλλά ο Πατέρας Του ο Ουράνιος Τον ανάστησε.

Το κουδούνι χτύπησε και τα παιδιά σκορπίστηκαν έξω από την αίθουσα Η κυρία Κατίνα άφησε επιτέλους τα καυτά της δάκρυα ελεύθερα να κυλήσουν και να λιώσουν τους πάγους που είχαν απομείνει μέσα της. ΝΑΙ, ο Τάσος είχε καταλάβει. ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΙΣΩΣ……..Καμία προσπάθεια δεν είχε πάει χαμένη.

Λίγους μήνες αργότερα, δυστυχώς, ο Τάσος έφυγε από τη ζωή. Όλοι οι συμμαθητές του πήγαν να τον αποχαιρετήσουν  με μεγάλη λύπη. ‘Όμως, έχοντας κρατήσει βαθιά μέσα τους το μήνυμα  που τους είχε δώσει ο ίδιος, καθένας τους ακούμπησε πάνω στο φέρετρο του δωδεκάχρονου  αγοριού από ένα άδειο πλαστικό αβγό.

Ακριβώς αυτό είναι παιδιά, το ελπιδοφόρο μήνυμα που έφεραν οι άγγελοι που στέκονταν έξω από τον αδειανό τάφο του αναστημένου  Χριστού: « ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΙΠΕ, ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ».