ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ. Εορτασμός στις 17-1-2014)

Η  μαρτυρική θυσία του έγινε στις 17 Ιανουαρίου 1838, αποτέλεσε παράδειγμα και δυνάμωσε τους Χριστιανούς στη διατήρηση της θρησκευτικής  ελευθερίας.

Ξεχωριστή ημέρα  είναι η 17^η Ιανουαρίου  για την πόλη των Ιωαννίνων, που τιμά και εορτάζει με λαμπρότητα τον Πολιούχο της Νεομάρτυρα Άγιο Γέωργιο τον εξ Ιωαννίνων, όπως έγινε και φέτος. Πλήθος κόσμου  κάθε χρόνο συμμετέχει σε όλες τις εορταστικές εκδηλώσεις  για τον Άγιο, ιδιαίτερα στη λιτανεία, που γίνεται το πρω-ί- της ίδιας ημέρας μετά την Θεία Λειτουργία. Στα Γιάννενα  βρίσκονται τέσσερα (4) προσκυνήματα, το σπίτι του Άγίου ,ο τάφος του (δίπλα στο Μητροπολιτικό Ι.Ναό του Αγίου Αθανασίου),το εικόνισμα στο σημείο  που μαρτύρησε δίπλα στο κάστρο και ο Ιερός Ναός του στη πλατεία Πάργης όπου υπάρχουν για προσκύνημα και τα Άγια Λείψανα του. Η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου  έγινε στις 26 Οκτωβρίου 1971 επί Αρχιερατείας Σεραφείμ, του μετέπειτα Αθηνών και πάσης Ελλάδος.                                                                                   

Το κείμενο που ακολουθεί είναι της

Μαίρης Κωστή από το βιβλίο της  « Γιαννιώτικα Σταχυολογήματα » για να γνωρίσουμε περισσότερο τον Άγιο μας.

.-Γεννημένος  στο Τσούρχλι (σήμερα Άγιος Γεώργιος) των Γρεβενών από πάμπτωχους γονείς που τον άφησαν ορφανό στα οκτώ του χρόνια, ο Γεώργιος άρχισε να δουλεύη για να ζήση από δεκατριών ετών. Υπηρέτησε πιστά  ως ιπποκόμος στον « Χατζή Αβδουλλάχ έναν από τους αξιωματικούς του Εμίν  πασά» κι’ έτσι βρέθηκε στα Γιάννινα,όπου « οι περισσότεροι δεν τον εστοχάζοντο διά Χριστιανόν, αλλά Τούρκον» Ήταν γνωστός ως Χασάν, ενώ ήταν Χριστιανός και το αφεντικό του το εγνώριζε. Ο Γεώργιος παντρεύτηκε με κάποια Γιαννιώτισσα «Ελένην τούνομα, ούσα και αυτή ορφανή», που και η ίδια δούλευε για να ζήση.Απέκτησαν ένα γυιό, 20 μόλις ημερών ήταν ,όταν ο Άγιος μαρτύρησε.

.-Ο Γεώργιος δεν ήξερε γράμματα, αλλά η πίστη του ήταν μεγάλη. «Χριστιανός γεννήθηκα, χριστιανός θα πεθάνω», απαντούσε σ’ όλες τις σκευωρίες  των Τούρκων, που τον κατηγορούσαν ότι ήταν Μωαμεθανός και αλλαξοπίστησε με τον γάμο του. Ο υποστηρικτής του Αβδουλλάχ είχε φύγει από τα Γιάννινα τότε. Οι χοτζάδες των Ιωαννίνων έστρεψαν όλους τους Τουρκογιαννιώτες, που ήταν γνωστοί για το θρησκευτικό τους μένος εναντίον του, αλλά ο Γεώργιος παρέμεινε ακλόνητος. Στις 12 Ιανουαρίου, οδηγείται στη φυλακή και «εκεί κατά περίστασιν, εύρε πολλούς Χριστιανούς  και μάλιστα  δύο Βουρμπιανίτες, Χαράλαμπον και Γεώργιον».Αυτοί όταν πληροφορήθηκαν από τον ίδιο ότι το «πράγμα ήταν περί θρησκείας, ήρχισαν να τον ενθουσιάζουν προς το μαρτύριον με λόγους παραινετικούς».Εκεί αφού τον έκλεισαν σε ιδιαίτερο κελλί για ολόκληρη νύχτα «ακάνθας και αγγίδας του έβαλαν εις τους όνυχας και βάνουν τους πόδας του εις ξύλον και (επάνω στο κορμί του) μιαν πλάκα περίπου 50 οκάδων, αυτός όμως  εκοιμήθη τόσον ελαφρά και γλυκά, ώστε δεν ησθάνθη τελείως, αλλά ως να ήταν παπλώματα».

.-Το μαρτύριο έγινε στο Κουρμανιό (περιοχή δίπλα στο κάστρο) στις 17 Ιανουαρίου του 1838, ημέρα Δευτέρα, κατά τις 10 το πρωί.

.-Ήταν μια παγερή μέρα  και « ήταν ψύχος δριμύτατον και τα κρούσταλλα εκρέμονταν σαν  κάναλες, στους τσίγκους και στις στέγες  των σπιτιών και μαγαζιών, ο δε Άγιος εκάθητο εις την φωτιάν».Οι συγκρατούμενοι του Βουρμπιανίτες «μυστικώτατα» του έλεγαν:« Μη φοβηθής, αλλά ανδρίζου ολίγος είναι ο πόνος και έπειτα χαίρεσαι εις αιώνα τον άπαντα».

-Ο Γεώργιος ακλόνητος, ήρεμος  και με πρόσωπον « φαιδρόν και χαριέστατον από την χαράν της ψυχής του», προχωρεί προς την αγχόνη που ένας μαραγκός, Τασιούλας τ’ όνομα του, είχε πρόχειρα ετοιμάσει. «Προσκυνώ τον Χριστόν μου και την Δέσποινάν μου Θεοτόκον», λέγει ο Γεώργιος και παρακαλεί τους δημίους του να του λύσουν τα χέρια. «Και λύνοντας τα, έκαμε τον σταυρόν του και έκραξε προς τους Χριστιανούς. Συγχωρήσατέ  μοι, αδελφοί και ο θεός  συγχωρήσει σας. Και λέγοντας ούτω, του έβαλαν την τριχιάν και τραβώντες τον, παρέδωκε το πνεύμα. Και ούτως ετελεύτησεν ο γενναιότατος, ων εις ηλικίαν τριάκοντα ετών».

.-Σύμφωνα με «την συνήθειαν των Αγαρηνών, εστάθη τρεις ημέρες  το Άγιον του λείψανον εις την φούρκαν,και κάθε βράδυ έβλεπαν οι φύλακες φως ουράνιον,και έλεγον κατά την γλώσσαν των:Για κοίτα εκεί τι σια-ί-τανιές !»

.-Μετά τις τρεις μέρες και ύστερα από διαβήματα στο Βεζύρη,δόθηκε  η άδεια να τον πάρουν. «Ένας Ευταξίας και μερικοί Χριστιανοί» ,πήγαν σχεδόν νύκτα  και ξεκρέμασαν το λείψανο, που κατά την παράδοση αν και «ψύχος δριμύτατον, το σώμα μ’ όλα ταύτα του Αγίου ήταν ζεστό και μαλακό». Τον έβαλαν  μέσα σ’ ένα κα-ί-κι – ας μη μας διαφεύγη  ότι γύρω από το κάστρο υπήρχε μεγάλη τάφρος με νερό,- το χαντάκι, και τον αποβίβασαν στην παραλία της Σιαράβας, απ’ όπου και τον μετέφεραν στη Μητρόπολη. Όλα έγιναν  με μεγάλο φόβο και δεν πέρασαν από την Αγορά για να μη συναντήσουν φανατισμένους Τούρκους. «Και με όλην την Χριστιανικήν παράταξιν, με δάκρυα αφ’ ενός και με χαράν αφ’ ετέρου  διά την δόξαν  της αμωμήτου πίστεως  και διά την καταισχύνην των αγαρηνών……ενεταφίασαν το Άγιον αυτού Λείψανον».